به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سپاه عاشورا به نقل از روزنامه تلگراف، "شاشانک جوشی" عضو وابسته به موسسه خدمات سلطنتی لندن می‌نویسد: دیدگاه تهران نسبت به مذاکرات دیدگاه مثبتی نیست، اما واشنگتن نشان داده است که مایل به خطر کردن است.  
 
چهار سال پیش اوباما رئیس جمهور آمریکا در مناظرات انتخاباتی خود با گفتن این جمله که "ما دست خود را دراز می‌کنیم، اگر شما مایل به برقراری رابطه باشید" اعلام کرد که حاضر است بدون هیچ پیش شرطی با ایران گفتگو کند:‌ در ماه جاری و بعد از گذشت این چند سال هیچ نشانی از دیپلماسی در روابط دو کشور مشاهده نمی شود و با توجه به انقلاب های منطقه ای طی 12 ماه گذشته، اوباما در آخرین سال از دوره اول ریاست جمهوری خود بیشترین فشار را بر تهران وارد می کند. اما ایران و آمریکا در حال بازی هستند که هیچ برنده ای ندارد و بعید است تحریم های سخت تر و مذاکرات بیشتر ما را در مسیر رویارویی قرار دهد.
 
*آژانس بارها در گزارشهای خود تاکید کرده است که ایران در حال ساخت سلاح اتمی نیست.
 
دو طرف دارای ضعف هایی هستند. "رابرت کلی" مدیر سابق آژانس بین المللی انرژی اتمی هفته گذشته اعلام کرد که شواهد آژانس مبنی بر ساخت بمب اتمی از سوی ایران یا بر اساس اطلاعات آمریکا و اسرائیل و یا کاملا ساختگی است. پنج سال پیش سازمان اطلاعات ملی آمریکا در ارزیابی خود اعلام کرد که " ما با اطمینان می گوییم که در پاییز 2003 تهران برنامه ساخت سلاح های اتمی خود را متوقف کرده است". هیچ نشانه و مدرکی دال بر تغییر سیاست ایران از این تاریخ به دست نیامده است.  در همین حال ایران مصمم و پیگیر چگونگی ساخت اورانیوم 20 درصد شده است، اورانیومی که بیشتر کارکرد تسلیحاتی دارد. همه اقدامات از سوی آژانس انرژی اتمی بررسی و نظارت می شود و این یعنی اگر انحرافی وجود داشته باشد ما از آن آگاه می شویم؛ اما (این فرضیه وجود دارد) که غنی سازی اورانیوم 20 درصد، زمان لازم برای ساخت بمب را کوتاه می کند. اگرچه آژانس هیچگاه اعلام نکرده است که ایران در حال ساخت سلاح های اتمی است، اما مشکل اصلی این است که هیچ وقت نیز قادر به اثبات آن نبوده است.
 
*هرگونه حمله به ایران ممکن است منجر به افزایش حمایت مردمی از نظام ایران شود.
 
در واشنگتن، این ترس وجود دارد که اسرائیل ابهام در برنامه هسته ای ایران را با حمله به این کشور از بین ببرد. بسته شدن تنگه هرمز، خرابکاری در تسهیلات نفتی عراق و بمباران پایگاههای نظامی آمریکا در خلیج فارس از جمله خطرات احتمالی هرگونه حمله به ایران است. اما محدودیت های عملی برای انجام این گزینه یعنی تنها تاخیر در برنامه ارزیابی "لئون پانتا" وزیر دفاع ایلات متحده مبنی بر طول نکشیدن این جنگ به بیش از دو سال نیز به همان اندازه مهم است. برنامه غنی سازی، فراگیر شدن دانش علمی و ساخت قطعات برای ساخت بمب بسیار سخت تر از ایجاد راکتورهای اتمی است.
 
هرچند این بدین معنا نیست که رهبر ایران می تواند هزینه های این حمله را کاهش دهد. تهران نمی تواند تضمین دهد که چنین حمله ای به یک جنگ وسیع تر تبدیل نخواهد شد، جنگی که احتمالا به یک خیزش مردمی و حتی تغییر رهبران کشورهای غربی منجر شود. علاوه براین خطرات این احتمال نیز وجود دارد که هرگونه حمله خارجی حمایت عموم مردم و نخبگان ایران را از حکومت به دنبال داشته باشد. ارزیابی این موارد اهمیت بسیاری دارد.
 
در اختیار داشتن گزینه دستیابی به بمب بیشتر از انجام و ساخت آن، با نام "پوشش هسته ای" یا " گزینه ژاپن" مطرح می شود. براساس اصل چرچیل در سال 1951، ایران تنها با در دست داشتن دانش به جای اصل آن خطر هرگونه حمله را کاهش می دهد؛ این درحالی است که اعتبار و دیگر عوامل بازدارنده را نیز به دست می آورد.

البته، در صورتی که نظام ایران بقای خود را با مشکل روبرو ببیند، این تدبیر سودمند نخواهد بود. هدف تحریم ها فشار بر اقتصاد و مبادلات خارجی ایران و تضعیف اقتصاد این کشور است. درحال حاضر ممکن است تعداد جوانان بیکار به حدود 50 درصد برسد. این خطر نیز وجود دارد که مانند ژاپن بعد از تحریم نفتی آمریکا در سال 1941، درخواست هایی از سوی ایران برای جلوگیری از افزایش فشارها مطرح شود. افزایش تحریم ها به امید تکرار تظاهرات ضد دولتی سال 2009 و تشدید ترورها در خاک ایران به این معنی است که رهبر ایران دلایل کافی برای دوبرابر کردن تولید سلاحهای اتمی به منظور حفظ حکومت را دارد.
 
*هیچ یک از دو طرف با طرح مبادله اورانیوم موافق نیستند.
 
پایان دادن به همه این پرسشها از طریق مذاکرات روش مناسبی به نظر می رسد، اما کار به همین سادگی نیست. اگر ایران خواهان پوشش هسته ای است، نمی تواند با درخواست اصلی غرب برای تعلیق غنی سازی موافقت کند. ایده دیگر این است که ایران اورانیوم خود را تحویل دهد و به جای آن سوخت مورد نیاز خود را دریافت کند. اما این مسئله که اولین بار در سال 2009 مطرح گردید و در سال 2010 از سوی برزیل و ترکیه تکرار شد، نه از سوی ایران (عدم پذیرش ایران به فرستادن تمام اورانیوم خود به خارج) و نه از سوی غرب (به این دلیل که ممکن است ایران میران لازم برای ساخت بمب را نگه دارد) پذیرفته شده نیست.
 
به علاوه حتی افراد مصلحت گرایی چون علی لاریجانی رئیس مجلس ایران و دبیر پیشین تیم مذاکره کننده هسته ای و میر حسین موسوی رهبر جنبش سبز، مخالف تلاش برای مبادله هستند. درحالی این پیشنهاد سخاوتمندانه از سوی غرب کماکان به قوت خود باقی است که موجب ایجاد شکاف بین گروههای مختلف در ایران شده است، این احتمال وجود دارد که در دور بعدی انتخابات مجلس، با تغییر سیاست مجلس، رژیم  حاضر به سازش در این مورد شود.
 
*آمریکا هنوز هم تمایل به استفاده از سیاست چماق و هویج دارد
 
مشکل اصلی، بازی سیاسی بدون برد بین دو طرف است. حرکت هر یک از دو طرف ممکن است به تفسیرهای نادرستی منجر شود. غنی سازی نشانه ای از کار تسلیحاتی است و تحریم ها به منزله تغییر رژیم تعبیر می شود. در همین حال، تهران امید چندانی به مذاکرات ندارد، هرچند آمریکا مایل به خطر کردن یا  استفاده از سیاست چماق و هویج است.
 
با این حال، مهمترین امتیاز از سوی آمریکا مانند تضمین عدم تجاوز از سوی رهبر فعلی ایران جدی گرفته نمی شود. فشار برای تحول سیاسی در ایران نتیجه عکس دارد و در شرایط فعلی خطرناک است. دولت اوباما در کمتر از یک سال دیگر انتخابات ریاست جمهوری را پیش رو دارد و باید با نامزدهای جنگ طلب جمهوری خواه رقابت کند؛ از این رو در شرایط فعلی بعید به نظر می رسد که بتواند از فشارهای وارده به ایران بکاهد، حتی اگر در عمل خواهان آن باشد. این همان چیزی است که ما می گوییم: دیپلماسی موثر نیست، تحریم ها بی اثر هستند و  هیچ یک از دو طرف حاضر به کوتاه آمدن از مواضع خود نیستند.